Za pięknem wędrowałem (Came So Far For Beauty)

Za pięknem wędrowałem niejedną tracąc rzecz
Cierpliwość i rodzinę, nie podpisany wiersz

Myślałem, że sowita nagroda czeka mnie
Że piękno wnet odpowie na rozpaczliwy zew

Ćwiczyłem się w świętości na biednych łożąc wciąż
Lecz wieści o mych cnotach nie poruszyły go

Zmieniłem styl na srebrny, przywdziałem czarny strój
Tam gdzie się poddawałem, dziś pierwszy ruszam w bój

Napadłem na kasyno, syciłem żądze swe
I sam decydowałem co dobre, a co złe

Dziś słuch mnie niejeden, z porażek uczę się
Znam wartość przebaczenia i własnych zasług cień

Lecz piękna nie dotknąłem, zbyt ciężką rękę mam
Nie słuch mnie ta gwiazda, tę nagość ledwie znam

Za pięknem wędrowałem niejedną tracą rzecz
Cierpliwość i rodzinę, nie podpisany wiersz


Tekst oryginalny

Leonard Cohen
Came So Far For Beauty

I came so far for beauty
I left so much behind
My patience and my family
My masterpiece unsigned

I thought I'd be rewarded
For such a lonely choice
And surely she would answer
To such a very hopeless voice

I practiced all my sainthood
I gave to one and all
But the rumours of my virtue
They moved her not at all

I changed my style to silver
I changed my clothes to black
And where I would surrender
Now I would attack

I stormed the old casino
For the money and the flesh
And I myself decided
What was rotten and what was fresh

And men to do my bidding
And broken bones to teach
The value of my pardon
The shadow of my reach

But no, I could not touch her
With such a heavy hand
Her star beyond my order
Her nakedness unmanned

I came so far for beauty
I left so much behind
My patience and my family
My masterpiece unsigned